Geschiedenis Sint-Laurentiuskerk

De Sint-Laurentiusparochie is al oud en ze werd vermoedelijk gesticht door de Abdij van Munsterbilzen. De oorspronkelijke kerk had een mergelstenen toren van drie geledingen, die een vermoedelijk romaanse onderbouw had, en waarvan de overige delen uit de 13e en 14e eeuw stamden. In 1456 was sprake van herstelwerkzaamheden. In 1791 stortte het oude schip in, waarna een bakstenen zaalkerk werd gebouwd. Rondom de kerk bevond zich destijds het kerkhof, dewelke in 1868 van een ommuring werd voorzien. Thans ligt het kerkhof buiten de dorpskern.

De kerk werd tijdens de Eerste Wereldoorlog verwoest, waarna van 1913-1915 een nieuwe kerk op dezelfde plaats werd gebouwd. Architecten waren Hyacinth Martens en Vincent Lenerz.

Aldus ontstond een neogotische bakstenen basiliek geflankeerd door een forse toren met een doopkapel op de begane grond en een bescheidener, rond traptorentje, een transept van één travee, een door zijkoren geflankeerd koor en een sacristie in een vrijstaand gebouw. De toren heeft vier geledingen, waarvan de onderste vierkant en de bovenste achthoekig zijn.

Meubilair

Het meubilair omvat, naast diverse 19e eeuwse kunstwerken, een eiken preekstoel uit 1682, een gepolychromeerd triomfkruis, waarschijnlijk uit de 17e eeuw. Ook is er een 17e eeuws schilderij van Sint-Servatius, oorspronkelijk een altaarstuk in de oude kerk. Dan is er een schilderij dat Johannes de Evangelist voorstelt, eveneens uit de 17e eeuw. De marmeren hoofd- en zijaltaren dateren van 1914, de eiken communiebank uit de negentiende eeuw, de biechtstoel en het orgel uit de negentiende eeuw.

ANNO DOMINI MCMXIV CONSTRUCTA SUM

In het jaar des heren 1914 werd ik gebouwd. Lees hier meer …