Sterven om te leven | weekend 16-17 maart

Jezus antwoordde hun: “Het uur is gekomen, dat de Mensenzoon verheerlijkt wordt. Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen: maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort. Wie zijn leven bemint, verliest het, maar wie zijn leven in deze wereld haat, zal het ten eeuwigen leven bewaren. Wil iemand Mij dienen, dan moet hij Mij volgen; waar Ik ben, daar zal ook mijn dienaar zijn. Als iemand Mij dient, zal de Vader hem eren. Nu is mijn ziel ontroerd. Wat moet ik zeggen? Vader, red Mij uit dit uur? Maar daarom juist ben Ik tot aan dit uur gekomen. Vader, verheerlijk uw Naam!” Toen kwam er een stem vanuit de hemel: “Ik heb Hem verheerlijkt en zal Hem wederom verheerlijken.” Het volk dat erbij stond te luisteren zei dat het gedonderd had. Anderen zeiden: “Een engel heeft tot Hem gesproken.” Maar Jezus sprak: “Niet om Mij was die stem, maar om u. Nu heeft er een oordeel over deze wereld plaats, nu zal de vorst dezer wereld worden buitengeworpen; en wanneer Ik van de aarde zal zijn omhoog geheven, zal Ik allen tot Mij trekken.” Hiermee duidde Hij aan, welke dood Hij zou sterven. (Johannes 12, 20-33)

Red mij!

Wie herkent zich niet in de woorden van Jezus: “Wat moet Ik zeggen? Vader, red Mij uit dit uur?” Het kunnen de woorden zijn van mensen uit onze familie of vriendenkring. Mensen die lijden door ziekte of andere situaties, die slachtoffer zijn van haat en onbegrip, uitzichtloosheid en onmacht. Mensen ervaren het leven soms als onrechtvaardig en onmenselijk en schreeuwen: “Help mij!”. Het is een noodkreet om genezing, om terug heel te worden. “Red mij in dit uur”, het is ook de kreet van Jezus. Hij ontdekt dat ook zijn weg die van lijden wordt. Hij, die zich tijdens zijn leven steeds mensen nabij is geweest, en zich steeds geroepen wist om helend op te treden staat voor het lijden. Hoeveel zieken heeft Hij niet genezen, hoeveel mensen heeft Hij niet gered van dreigen onheil? “Als de graankorrel niet in de aarde valt, blijft hij alleen: maar als hij sterft brengt hij veel vrucht voort”. Wanneer wij als mensen de ramen en deuren dicht houden, wanneer wij onze ogen sluiten en de andere kan uitkijken voor het leed dichtbij en veraf, blijven we alleen, lopen we het risico geïsoleerd te geraken. Maar als wij het leed en verdriet van anderen durven toelaten, in het besef dat Jezus bij ons is, dan kan er iets nieuws groeien, dan kan ons leven vrucht dragen.

Levensfase loslaten

Zo gaat het met de graankorrel: Hij moet sterven om te leven. Toen ik het evangelie van vandaag las, zag ik enkele situaties voor me van de voorbije week die zich hadden voorgedaan, mensen die ik mocht ontmoeten, pijn en verdriet, machteloosheid en er was ook een moment dat ik mijn ogen sloot voor de werkelijkheid. Er zijn graankorrels gevallen en blijven liggen. Wat gebeurt ermee, zullen ze vrucht dragen? De graankorrel moet sterven, opdat het koren kan opschieten om er brood van te maken voor het leven van de mensen. Leven is groeien, een bepaalde levensfase loslaten om verder te kunnen groeien. Leerlingen van Jezus willen proberen Hem te volgen op die weg van leven, groeien en loslaten. Méér leerling van Jezus willen worden, betekent dat wij Hem nog meer van dichtbij willen volgen op die weg van nog grotere dienstbaarheid in onze concrete dagelijkse zorg voor anderen.

Jezus, 
wij willen onszelf verliezen in Jou.
Want dit sterven is bron van leven!
Zo dragen de graankorrels, die wij zijn, rijke vrucht.
Zo bloeien we open tot mensen die al delend leven.
Zegen, Heer, onze tocht van veertig dagen
naar het Licht van Pasen.

diaken Julien Beckers