Rustplek | weekend 24-25 februari
Zes dagen later nam Jezus Petrus, Jakobus en Johannes met zich mee en bracht hen boven op een hoge berg, waar zij geheel alleen waren. Hij werd voor hun ogen van gedaante veranderd: zijn kleed werd glanzend en zo wit als geen volder ter wereld maken kan. Elia verscheen hun samen met Mozes en zij onderhielden zich met Jezus. Petrus nam het woord en zei tot Jezus: “Rabbi, het is goed dat wij hier zijn.
Laten we drie tenten bouwen, een voor U, een voor Mozes en een voor Elia.” Hij wist niet goed wat hij zei, want ze waren geheel verbluft. Een wolk kwam hen overschaduwen en uit die wolk klonk een stem: “Dit is mijn Zoon, de Welbeminde, luistert naar Hem.” Toen ze rondkeken, zagen ze plotseling niemand anders bij hen alleen dan Jezus. Onder het afdalen van de berg verbood Jezus hun aan iemand te vertellen wat ze gezien hadden, voordat de Mensenzoon uit de doden zou zijn opgestaan. Zij hielden het inderdaad voor zich, al vroegen zij zich onder elkaar af, wat dat opstaan uit de doden mocht betekenen. (Marcus 9,2-10)
Hebben wij dat allemaal niet eens, de behoefte om eens weg te trekken na een drukke dag. Op zoek naar een plek waar we wat tot rust kunnen komen, en een beetje kunnen luisteren naar het eigen hart. En wellicht hebben wij allemaal wel eens van die momenten in ons leven dat we zeggen: ‘Wow, zo moest het altijd zijn’. Momenten waarvan we zeggen: ‘Spijtig dat ze niet blijven duren’. De geboorte van een kindje, goed nieuws na een geneeskundig onderzoek, een goede uitslag, een mooie ervaring bij een ziekenbezoek, een prachtige vakantie: zo goed moest het altijd zijn. Dat verlangen is typisch voor de mens en we hebben altijd geprobeerd om herinneringen op vele manieren te bewaren. Vroeger door tekeningen, beelden en schilderijen, nu door foto’s, dvd’s, en noem maar op. Allemaal om geluksmomenten eeuwig te bewaren. Dat is ook de reactie van Petrus boven op de berg: ‘Laten we hier drie tenten bouwen, want het is goed dat we hier zijn.’ Die ervaring moet toch immens zijn geweest: Jezus die van gedaante verandert en God die zegt: ‘Dit is mijn Zoon, mijn Welbeminde, luister naar Hem’.
Luisteren naar God
Zou het niet goed zijn als ook wij wat meer zouden luisteren naar de Zoon van God, in het Woord dat wij elke zondag horen? Luisteren naar Jezus en misschien ook een gedaanteverandering ondergaan? Een verandering die ertoe zou leiden dat alle geweld stopt, die een mentaliteit in ons op gang zou brengen van een eerlijke voedselverdeling, dat er geen kinderen meer zouden moeten leven zonder toekomst … Deze topmomenten in ons leven mogen we vasthouden en koesteren, maar we kunnen niet op de berg blijven staan. We moeten terugkeren naar het dal, naar het leven van elke dag. En daar in het dagelijkse leven mogen wij getuigen van Jezus, Gods Zoon, de Welbeminde. Daar waar we leven en werken mogen we de warmte van God-met-ons uitdragen.
Goede God,
met Abraham willen wij geloven
dat U erin zal voorzien, altijd weer.
En schenk ons iets
van het rotsvast Godsvertrouwen van Jezus,
voor deze veertig dagen en heel ons leven.
diaken Julien Beckers