Innerlijke strijd | weekend 25-26 september

Dreigt uw hand u aanstoot te geven, hak ze af; het is beter voor u verminkt het leven binnen te gaan dan in het bezit van twee handen in de hel te komen, in het onblusbaar vuur. Geeft uw voet u aanstoot, hak hem af; het is beter voor u kreupel het leven binnen te gaan dan in het bezit van twee voeten in de hel te worden geworpen. Geeft uw oog u aanstoot, ruk het uit; het is beter voor u met een oog het Rijk Gods binnen te gaan dan in het bezit van twee ogen in de hel te worden geworpen, (Marcus 9, 42-47)

Het evangelie van deze zondag is toch eerder luguber. Handen en voeten afhakken, ogen verminken: dit is toch gruwelijk en vooral erg gewelddadig. Zet dit evangelie niet aan tot geweld? Al is het maar geweld op zichzelf. Is er op dit moment al niet genoeg geweld in onze samenleving, dat dit er nog bovenop moet komen? Partnergeweld, verbaal geweld, oorlogsgeweld, religieus geweld …

Religieus geweld

Vooral het religieuze geweld kan soms heftige vormen aannemen. Religieus geweld is vaak zo gewelddadig omdat het juist gericht is op het goede. Gelovige mensen – zoals alle mensen met een sterke overtuiging – dromen van een rechtvaardige en vredevolle samenleving. Met die droom is er helemaal niets mis. Toch ontspoort deze droom van een rechtvaardige en vredevolle wereld als we deze op een dwingende wijze aan medemensen willen opleggen. Uiteindelijk  wordt dan naar geweld gegrepen omwille van de goede zaak. Omwille van de goede zaak gaan we onze medemensen bestrijden, in plaats van lief te hebben. 

Daarvan zegt het evangelie van deze zondag dat dit verkeerd is. We mogen onze medemens niet bestrijden. 

Inwendige strijd

De eerste strijd – omwille van een vredevolle en rechtvaardige wereld – is de strijd met onszelf. Op een radicale wijze mogen we het geweld en het onrecht in ons eigen hart aanpakken. In een beeldrijke taal zegt het evangelie dan: “dreigt uw hand aanleiding tot zonde (of tot onrecht) te geven; hak deze dan af. Wanneer we die inwendige strijd met onszelf gestreden hebben, dan ontdekken we dat we om een betere samenleving te verkrijgen, wij helemaal niet onze medemens hoeven te bestrijden. 

Deze inwendige strijd voeren christenen op hun eigen manier. Deze inwendige strijd voeren Moslims op hun wijze. Deze inwendige strijd noemen zij ‘Jihad’. In de Ramadan – hun vastenmaand – betekent Jihad dat ze op het einde van de vastendag, wanneer de honger het meeste knaagt en de vermoeidheid het zwaarste weegt hun ongenoegen en ongemak niet uitwerken op hun medemens. Maar dat ze innerlijk de strijd in hun hart aangaan om vriendelijk te blijven. Jihad betekent innerlijke strijd opdat de goede karaktertrekken zouden winnen op het ongenoegen en de geprikkeldheid van het vasten. 

Verstervingen

Moslims spreken over Jihad. Christen hebben daar een ander woord voor. Wij spreken eerder over ‘verstervingen’. Maar telkens betekent het hetzelfde. De innerlijke strijd met jezelf aangaan, om de uiterlijke strijd (en uiteindelijk geweld) met medemensen te vermijden.

Goede God, laat het enige gevecht in het leven een gevecht zijn met mezelf, waarbij ik de innerlijke strijd aanga om het goede te laten winnen op het kwade in mijn leven. Dan zal ik ook tot het heldere inzicht komen dat ik geen enkel medemens moet bestrijden, maar enkel liefhebben, om aan een betere wereld te bouwen.