Eenheid in verscheidenheid | weekend 11-12 mei
Toen sloeg Jezus zijn ogen ten hemel en zei: “Vader, het uur is gekomen. Verheerlijk uw Zoon, opdat de Zoon U verheerlijke. (…) Ik bid niet, dat Gij mijn leerlingen uit de wereld wegneemt, maar dat Gij hen bewaart voor het kwaad.
Zij zijn niet van de wereld, zoals Ik niet van de wereld ben. Wijd hen U toe in de waarheid. Uw woord is waarheid. Zoals Gij Mij in de wereld gezonden hebt, zo zend Ik hen in de wereld, en omwille van hen wijd Ik Mij aan U, opdat ook zij in waarheid aan U toegewijd mogen zijn. (Johannes 17,1.15-19)
In een wereld waarin de eenheid zo broos is, klinkt vandaag het gebed van Jezus waar Hij bidt dat zijn volgelingen toch één mogen zijn, één van hart, één van geest en één in de Vader. Het is een gebed dat Jezus bidt vlak voordat Hij zal sterven. Jezus kent zijn toekomst, maar ook die van de leerlingen. Want ook tijdens Jezus’ leven was er geregeld onenigheid onder de leerlingen. Wie de grootste was, wie op de eerste plaats kwam, wie het meest geliefd was. En het was Jezus ook niet gelukt om Judas bij de groep te houden, uiteindelijk heeft deze zich helemaal van de groep losgemaakt en van de leerlingen. En ook de leerlingen lieten Jezus in de steek toen de grond onder hun voeten te warm werd. Op de Olijfberg vluchtten zij weg en Jezus werd verraden door Petrus.
Eenheid dienen
Met dit voor ogen is bidden om één te zijn werkelijk terecht, maar ook kijkend naar de wereld van vandaag en naar onszelf. Hoe moeilijk komt soms een verbond tot stand, hoeveel verdragen werden reeds geschonden, hetgeen leidde tot verscheurdheid in de wereld! Dagelijks worden we er via het nieuws mee geconfronteerd. En hoe staat het met ons, die straks misschien dit evangelie horen, zittend op een stoel of bank in de kerk? Herkennen we onszelf daarin? Zoeken we naar eenheid in verscheidenheid in onze parochies, of zoekt ieder zijn eigen weg, zijn eigenbelang? Dienen we de eenheid of dienen we liever onszelf? Verschil en diversiteit zijn noodzakelijk en goed, maar ze mogen geen struikblok zijn voor elkaar.
Wat bindt ons
We moeten onze energie positief gebruiken, niet in het uitdiepen van verschillen, maar in het zoeken naar wat ons bindt en één kan maken. Wij zijn uitgenodigd om het werk van Jezus verder te zetten. En dat kan als onze gemeenschappen een open huis zijn voor mensen, als iedereen er welkom is. Eenheid kan als wij samen één van hart en één van geest stand houden, maar doorvoor moeten we wel één worden. Misschien kunnen we in deze tijd tussen Pasen en Pinksteren daarvoor bidden.
Goede God, help ons
om met onze beide voeten
in de wereld te staan
en met ons hoofd toch een beetje
in de wolken te vertoeven.
Zo worden we getuigen van Jezus.
Amen.
diaken Julien Beckers