Digitale deelkast

Kijk ook eens op de website van Dienst parochiecatechese/gezinspastoraal van bisdom Hasselt voor zinnenprikkelende teksten en acties.

–> weekend 28-29 maart
getuigenis van pastoor Michael van Genk-West
getuigenis van een medechristen
nog een mooie tekst
bedankt
–> weekend 4-5 april
Rosalinda Weel
Sam Goyvaerts
–> Paasweekend 11-12 april
Chiro Bret(-Gelieren)
blijf in uw cel
het is stil op ‘Moeder Aarde’
–> 2de weekend Paastijd
denk vanavond …
aanvaarden
–> 3de weekend Paastijd
Christen & motorrijder in coronatijdperk
Naar buiten gaan
–> 4de weekend Paastijd
Mijmeringen van pastoor Ruddy over 50 dagen Pasen
Thuis uit een brief van Marinus Van den Berg
–> 5de weekend Paastijd
Pastoor Eddy Ghijsens heeft een boodschap
Godsdienstleraar zijn in coronatijden: een getuigenis van Eddy, godsdienstleraar basisschool
–> 6de weekend Paastijd
Vincentius in corona-tijd; een getuigenis van Guido Vandebrouck
Hoop en Troost; gedichten van Toon Hermans en Joke van Leeuwen
–> 7de weekend Paastijd
Over helden: een getuigenis van dokter Johan Jespers
De sequentie van Pinksteren
–> Pinksterweekend
Madonna del Mare Nostrum; bespreking van een schilderij door pastoor Ruddy Pareyns
Twee handen
–> Drieëenheid
Het verhaal van Verdriet en Hoop; met dank aan Joyce
Waar is God?; door pastoor Ruddy Pareyns
–> weekend 13-14 juni
Doorlopen – moed houden Herman Andriessen
Zullen we een eindweegs samen? G. De Kockere

weekend 28-29 maart 2020

“Ik leef net zoals Jezus in de woestijn”

door pastoor Michael John Devanesan, pastoor van Genk-West – Heralds of Good News

Dit jaar heb ik de echte ervaring van eenzaamheid. Ik zal deze veertigdagentijd echt niet vergeten. Ik denk dat alle christenen dit jaar voorbeelden van woestijnervaring worden. Jezus bracht zijn tijd door met bidden, spreken met God, zijn Vader, en vasten. Hij was vrijwillig alleen voordat hij aan zijn nieuwe missie van redding van mens en natuur begon. Hij accepteerde het Heilige Kruis, lijden en dood als Gods wil. Na de dood stond Hij weer op en bewees de waarheid van het eeuwige leven. Hij heeft dus het kwaad overwonnen door zijn lijden. God heeft hem beloond met opstanding. Elke christen kan een andere Christus worden na deze veertigdagentijd. Net zoals Jezus kunnen we ook proberen een nieuw leven te beginnen met een nieuwe missie om mens en natuur te redden van allerlei soorten vervuiling. We kunnen ook zijn authentieke discipelen worden om eeuwig gezond leven in de hele wereld te verspreiden met liefde, vrede, genade en geluk.

De Coronacrisistijd. Als mens voel ik ten zeerste mee met onze lieve zusters en broers, die in Italië lijden door het virus. Ik was daar negen jaar als zendeling. Ik bid voor de gestoven kinderen van God. Ik vier elke dag de Heilige Mis voor hen, voor het snelle herstel en voor de redding. Als priester voel ik tegenwoordig meer de liefde van God. Hoewel er een negatief gevoel van eenzaamheid en beperking is, heb ik positieve ervaringen.
Het is tijd om na te denken en te bedanken. Ik herinnerde me de liefde van mijn ouders. Ik dank God voor de gave van leven en het oneindige universum. Ik herinnerde me het geloof van mijn ouders. Ze brachten me dagelijks naar de kerk. Ze hebben me wijsheid geleerd om in de wereld te leven. Ze brachten me naar de school om mijn talenten te ontwikkelen. Ik herinnerde me de leraren, de priesters en zusters die mij hielpen groeien in India, Italië en België. Ik dank God, mijn ouders en alle goedhartige mensen voor hun liefde en genade. Het is dus belangrijk om tijd door te brengen op ons werk om rijkdom te verdienen, maar het is belangrijker om onze tijd door te brengen met onze ouders, met onze lieve kinderen, familieleden en vrienden. God is liefde. Als er liefde is in ons gezin, dan is God in ons gezin! God is één. Als wij als mensen allemaal in eenheid samenleven, dan is het gemakkelijk voor ons om Hem te zien als onze God en Waarheid in onze zoektocht naar waarheid. Tegenwoordig is de natuur gelukkiger dan ooit en vredig zonder al te veel vervuiling. Dit is de belangrijkste realiteit die ik tegenwoordig zie. Hoe meer we stoppen met het gebruik van technologie, auto’s, motoren en machines, hoe gezonder de natuur voelt en leeft. Deze crisis heeft me dit geleerd: “Meer technologie is niet goed voor het eeuwige gezonde leven van mens en natuur.” Daarom kunnen we door onze extreme technologische instelling stoppen met het verhogen van de opwarming van de aarde. In plaats daarvan kunnen we de stem van God beluisteren in onze dagelijkse kleine en eenvoudige werken en gelukkig leven met de nieuwe visie op gezond leven in onze toekomstige vrijheid van het coronavirus. Ik bid voor jullie allemaal in mijn persoonlijke Heilige Mis. Bid alsjeblieft ook voor mij.  Dankjewel voor jullie liefde, genade en eindeloos geduld.  Bij voorbaat wens ik jullie allemaal, beste zusters en broeders, een gelukkig Pasen!

“ledig-zijn”

door een medechristen

Deze Corona-periode valt samen met de Vasten.
Toeval of niet, maar …
De Corona-epidemie en de Vasten hebben wat gemeen.
Beide nodigen me uit tot Ledig-Zijn.
Me ont-doen van alles dat mijn aandacht naar buiten trekt.
Geen feestjes, geen drukte, geen overdreven bedrijvigheid, geen gehol …
Wel zelfzorg en zo zorgzaam voor anderen zijn.
Wel eenvoud en eenvoudig zijn.
Wel in mijn huis en in meZelf … thuis-Zijn.
Zo ben ik voortdurend in evenwicht.

“De zin van het leven vandaag …

door een medechristen

Waar twee of meer mensen zorg dragen voor mekaar,
wetend dat de kwetsbaarheid bij de ene net zo leeft bij de andere …
Waar twee of meer mensen mogen thuiskomen bij mekaar,
wetend dat ze verlangen om veilig en geborgen te zijn bij mekaar …
Waar twee of meer mensen klankbord zijn voor mekaars bezorgdheid,
wetend dat ze mogen uitspreken wat ze nergens kwijtraken …
Waar twee of meer mensen mekaar bemoedigen,
wetend dat er in de donkerste nacht nog altijd sterren zijn …
Waar twee of meer samen zijn in mijn naam,
dáár is het Leven, de zin van ons bestaan.Wij zijn geroepen om altijd opnieuw op weg te gaan naar een nieuwe morgen!

Bedankt!

In Maasmechelen zijn hartjes gehaakt om verzorgend personeel en postbodes te bedanken:

“Zou het kunnen zijn?”

Zou het kunnen zijn dat – terwijl wij ziek worden – de aarde kan helen?
Dat – nu van alles verandert en stopt – de natuur weer door kan gaan?
Zou het kunnen zijn dat – nu de wereld vertraagt – de liefde kan versnellen?Dat “druk zijn en naar buiten racen en vliegen” 
verandert in “rust vinden en naar binnen keren”?
Zou het kunnen zijn dat als we thuis moeten blijven, 
we weer kunnen ervaren van wie we houden?
Dat – nu de maatschappij zo leunt op de zorg – we beseffen hoe ontzettend belangrijk dat is?
Zou het kunnen zijn dat de wereld en de luxe om ons heen nu kleiner wordt,
zodat we ons eigen grote hart weer kunnen voelen?
Dat – nu we goed voor onszelf en anderen moeten zorgen –
ontdekken dat zelfliefde en naastenliefde noodzakelijk is?
Zou het kunnen zijn dat – nu we samen strijden tegen hetzelfde –
de eenheid in de verschillen kan worden gevonden?
Dat – als we elkaar nodig hebben – herontdekken hoe saamhorigheid voelt?
Zou het kunnen zijn dat – na de chaos en strijd van deze tijd –
een nieuwe wereld wordt geboren?
Dat – na de angst en onzekerheid –
de liefde en waardering voor elkaar en de aarde terugkeert?Zou het kunnen zijn dat het zo moet zijn opdat de liefde wederkeert?

De mis op scherm? Het kan creatiever. Drie zaken om te herontdekken

Net voor de Coronamaatregelen hadden we nog tweemaal een boeiende geloofsavond met Sam Goyvaerts over de Eucharistie. Hij reikt ons nu het volgende aan:

Als de poes door het scherm springt, weet je: dit kan beter. Nu we de zintuigelijke mis moeten missen, kunnen we de huiskerk ontdekken, bijvoorbeeld.
De coronacrisis doorbreekt de normale gang van zaken in de kerk. Voor priesters die de mis achter gesloten kerkdeuren vieren, gaat het gemeenschapskarakter verloren. Sinds de liturgische vernieuwing van het Tweede Vaticaans Concilie is dat een leidende gedachte bij de viering van de eucharistie. Enkele Duitse liturgiewetenschappers maakten zich de afgelopen week om die reden druk over de ‘private’ mis.
Nu deel ik niet hun angst dat we door deze hele situatie een stap terugzetten in de tijd. Er ontstaan immers veel andere vormen van gemeenschap, niet het minst via de sociale media. Toch voel ik ook een zeker ongemak en weerstand bij de vele vieringen zonder gemeenschap. En dat gevoel verdwijnt niet helemaal bij een livestream, hoe zinvol ook.
Het helpt wel om als kerk mensen nabij te zijn en om op zondagvoormiddag toch de vertrouwde stem en handelingen van de priester te kunnen zien, zij het dan via een scherm. En de tips die eerder op Kerknet verschenen, helpen om een echt biddend moment ervan te maken.
Toch is deelnemen aan de viering dan helemaal anders, niet alleen omdat je enkel de ‘geestelijke communie’ kunt ontvangen. Terwijl we proberen te volgen, lopen kleine kinderen in de woonkamer rond. De poes springt voor het beeld en ja, je zit gewoon voor een scherm.
De cruciale, zintuigelijke dimensie van de liturgie is totaal anders via de livestream.
Naast het live of uitgesteld kijken naar de eucharistie, biedt deze crisis ook nog heel wat andere mogelijkheden en kansen.

Herontdek de huiskerk

De huiskerk, als gemeenschap van gedoopten, was (is?) de eerste plaats waar het geloof niet alleen doorgegeven, maar ook geleefd en gevierd kan worden.
Waarom niet de komende tijd gebruiken om het spirituele potentieel in gezinnen, vriendenkringen en sociale netwerken te herontdekken en te bevorderen?
Daarbij kunnen de digitale media zeker ook creatief gebruikt worden en een belangrijke rol spelen. Een bevriende ouder via de school – wel gelovig, maar helemaal geen regelmatige kerkganger – vroeg (via Facebook) om inspiratie en materiaal om elke dag met haar dochter even te kunnen bidden. Iets wat ze anders niet vaak deden, en dus ook niet goed wisten hoe, maar waaraan ze nu wel nood hadden.
Deze bevreemdende situatie is een oproep om thuis, in het gezin, te zoeken naar nieuwe manieren, of oude manieren te herontdekken, om zich te verenigen in gebed en rond het Woord. Het zou goed zijn, en zulke initiatieven worden dankzij de crisis al genomen, als mensen extra handvatten en ondersteuning hiervoor aangereikt krijgen van de diocesane en interdiocesane diensten.

Herontdek de sacramentele kracht van het Woord

Een tweede herontdekking is misschien het geloof in de sacramentele kracht van het Woord. Jezus is op een bijzondere wijze aanwezig in de gave van brood en wijn tijdens de eucharistieviering. Maar sinds het Tweede Vaticaans Concilie, probeert de Kerk ook de aandacht voor Christus’ aanwezigheid in het Woord te bevorderen.
De liturgie en theologie van het Woord is voor vele gelovigen nog onbekend, laat staan in praktijk gebracht.
Voor vele katholieken blijft het bidden met de Bijbel iets vreemds of zelfs lastigs. Misschien kan deze crisis ook bijdragen aan een liturgische verrijking vanuit de sacramentele kracht van het Woord, waarmee God telkens opnieuw met zijn volk in dialoog gaat.
Een bijzondere vorm van bidden rond het Woord is het getijdengebed. Deze crisis biedt misschien ook de kans om dit gebed van de kerk te (her)ontdekken. Af en toe kan je het zelfs ook via de livestream volgen, bijvoorbeeld vanuit Averbode, maar dat mag gerust nog meer worden: ik heb nog maar weinig priesters hun vespergebed zien streamen …

Christus ontmoeten in elkaar

Ten slotte is het zeker ook een moment om te herontdekken dat we Christus niet alleen kunnen ontmoeten in de eucharistie en in de Schrift. Immers, wat we voor de minsten van onze zusters en broeders doen, doen we voor Christus zelf. Of zoals een Amerikaanse jezuïet het verwoordde: 
In deze tijd […] hebben we altijd de mogelijkheid om Christus te ontmoeten in het kwetsbare, zelfs op manieren die onszelf en degenen die we willen helpen tegen verdere risico’s te beschermen. Een maaltijd of boodschappentas die voor de deur worden achtergelaten, een bijdrage aan een fonds voor werkloze restaurantmedewerkers, een check-in bij een alleenstaande oudere of een vriendin die plotseling thuisonderwijs moet geven – we kunnen allemaal iets doen, voor iemand, in deze tijd.

Chiro Bret(-Gelieren)

Sinds dat wij vernomen hadden dat onze Chirozondagen niet meer mochten doorgaan, wisten wij met de leiding even niet wat te doen.

Dus na twee weekjes alleen maar voor school te kunnen werken en onze kinderen te moeten missen, dachten we: “dit moet veranderen!” En we brachten er natuurlijk verandering in! De hoofdleiding maakte een planning en nu organiseert elke groep om de beurt een activiteit. Deze week was de leiding van de speelclub-meisjes aan de beurt. Ze hadden een groot spel op poten gezet waar de jongens tegen de meisjes de meeste punten moesten verdienen tijdens een grote wandeltocht. Zo waren er opdrachten om een foto te maken met een paard, een glasbak, hun silhouet natekenen op het fietspad … Ik heb mijn fiets gepakt en ik ben eens rond gaan kijken of er veel in de buurt mee aan het spelen waren. Het enthousiasme was verbazend, overal zag je wel iemand die enthousiast mee aan het spelen was met de ouders of broertjes en zusjes, en allemaal in uniform! Met meer dan 600 reacties was het een geslaagde Chirozondag. Helaas voor de jongens hadden ze nipt verloren van de meisjes. Met deze goede moed en het mooie weer kijken we alweer uit naar de volgende zondag, wanneer de leiders van de speelclub-jongens een spel organiseren.  Lucas Bayens

“Blijf in uw cel” – tips van kluizenaar Benoît Standaert

Benedictijn Benoît Standaert leidde vele jaren als kluizenaar een teruggetrokken leven in de stilte. 

Worden we nu allemaal kluizenaars? En als het inderdaad zo wordt, steeds meer, hoe pakken we dat aan? Wat ‘doet’ een kluizenaar in zijn kluis?

Bezinken.  Verstillen dankzij de afzondering. Naar binnen trekken, gezien de keuze om het op die ene plaats uit te houden. Bezinnen en bezinken. Een woestijnvader zei: “Kom naar de woestijn met je glas water waarin behoorlijk veel zand gevallen is. Laat nu maar het zand bezinken. Stop met roeren in je glas! Licht komt binnen in je verhaal. Je ziet de korrels op de bodem van het glas. Door niets te doen komt er helderheid in je leven. Vertrouw daar op.”

Adem.  Je ontdekt dat je ademhaling aanhoudt, iets dat je in de drukte niet kon beseffen. De pomp werkt. Volg de pomp van je adem, in en uit, heel bewust. Dan pas ben je echt stil, en niet in je hoofd aan het piekeren over tweehonderd dingen tegelijk. Kom steeds weer terug bij de ademhaling en volg die bewust. Beleef tot het einde het uitademen. Dat is het belangrijkste. Het inademen komt wel vanzelf. Adem uit, tot in de beneden-buik, helemaal, en besef dan hoe – als een ballonnetje dat vanzelf weer vol loopt – het inademen aan jou geschiedt, als een geschenk, heel spontaan. Je lééft. Je wist het amper. Nieuw leven wordt je aanhoudend gegeven.  Op de bodem van je stil bewust uitademen ontdek je een moment van gunst, van genade, van puur geschenk. Wees dankbaar en anders niet.

Afdalen. Kluizen is afdalen tot enkele elementaire vormen van bewustzijn. Dat is althans een begin. 

Loop daar niet te vlug van weg en probeer over de dag daar vaker naar terug te keren: Stil bewust uitademen, en dankbaar beseffen: ik lééf. Het ademen wordt mij gegund.

Niets hoeft. De tijd valt open als een bloem. Niets hoeft. Dat zijn we compleet vergeten en verloren in wat we ons ‘gewoon’ leven noemen. Hoe vlug zullen we dan ook ons kluizenaarsbestaan weer opvullen met allerhande programmapunten. Probeer daar toch aan te weerstaan. Niets hoeft. De kluizenaar heeft geen regel, zegt de oudste traditie. Hij heeft slechts één opdracht: voortdurend bidden. Hij bidt dus niet op gestelde tijden met een klok die hem tot de orde roept. Dag én nacht wordt voortaan gebed. De tijd is en blijft open om in aandacht bij elk moment  aanwezig te zijn, ‘bij God’, ja ‘in God’. Leven wordt een oefening van constante aandacht. Het kan niet eenvoudiger. Maar eenvoud is moeilijk.Weer danken. Loop niet te vlug weg van die elementaire momenten van pure leegte. Begin je dag met zo’n moment van zuivere aandacht. In de leegte welt er een bron, in de stilte spreekt een stem, in de afzondering besef je een Aanwezigheid, in de ademhaling stoot een genademoment door. Je bent wel arm en ontdaan, maar je wordt weer vrij, genietend van de nederigste dingen het eerst. Je kunt weer danken. Laat dit je beste kompas worden: hoe dankbaar besta ik? Dankbaarheid is de beste thermometer van een geestelijk gezond leven.

het is stil op ‘Moeder Aarde’

Het is stil … Moeder Aarde neemt haar plek weer in …
Vogels die fluiten, luider dan ooit, door de stilte beter gehoord.
Ik zie mensen wandelen, nu de tijd is stil gezet, 
ik zie kinderen buiten spelen vol van pret.

Ik zie mensen in rust, weg van het gehaast.
Het werd tijd dat we tot stilstand kwamen.
We raasden door als een trein die ontspoort,
Er was geen contact meer met ons werkelijke zelf,

Daar was geen tijd meer voor ingesteld …
Moeder aarde komt nu tot rust:
minder auto’s, minder treinen, nog een enkele bus.
Vliegtuigen staan aan de grond.

De lucht krijgt weer lucht om adem te halen, 
bomen de kans om de schade te laten dalen.
Minder schepen op de zee die de oceaan verstoren.
Vissen verlost van olie, er was al zoveel verloren.

Het was tijd dat de natuur werd ontzien …
Rust en stilte is op ons neergedaald, wereldwijd zijn we tot stilstand gebracht.
Hartverwarmend hoe mensen overal ter wereld elkaar proberen te steunen,
“Hier heb je een schouder om op te leunen”
“Kan ik je helpen” hoor ik nu veel meer onderling.
Men klapt, stuurt hartjes of men zingt
om de ander te bedanken voor hun tomeloze inzet,
waar voorheen nooit op deze harde werkers werd gelet.

De ogen lijken open te gaan, bij ons allemaal,
wat we ooit voor lief namen is nu niet meer normaal.
We worden eindelijk wakker geschud … met gedwongen rust.
Om te ervaren hoe het is als moeder aarde je kust.

We komen langzaam weer in het ritme van de natuur,
We horen haar hartslag, het klinkt anders dan ons aangeleerde uur.
Dit is werkelijk weer indalen, zodat het contact weer kan herstellen,Terug in de schoot gelegd, om je in sussende woorden te vertellen.

“Denk vanavond …”

“Denk vanavond …”

Denk vanavond, voor je in slaap valt,
aan de tijd waarin we opnieuw
de straat op zullen gaan.
Wanneer we weer mogen knuffelen,
wanneer het samen winkelen
opnieuw een feest zal zijn.
Laat ons denken aan de tijd
waarin de koffies
weer zullen gedronken worden in de cafés,
aan het gezellig babbelen,
aan de foto’s van ons, dicht bij elkaar.

Laat ons denken aan de tijd
waarin dit allemaal een herinnering zal zijn,
wanneer ‘de normale gang van zaken’
een onverwacht en mooi geschenk
zal blijken te zijn.
We zullen genieten van alles
wat ons voordien futiel leek.
Elke seconde zal kostbaar zijn.
Zwemmen in zee, een zonsondergang
in de late uren, toasten, lachen.
We zúllen opnieuw samen lachen.
Kracht en moed aan iedereen!

“aanvaarden”

Aanvaarden: het is zo bovenmenselijk zwaar,
je zit in een groot zwaar gat, zonder bodem
Aanvaarden: het is loslaten, durven verliezen,
uit handen geven, klein worden, niet meer rekenen,
moeizaam op de been proberen te blijven
Aanvaarden: het is afgebroken worden, een stukje sterven.
Het doet onvoorstelbaar pijn. Ziek worden van ellende,
teruggaan tot het nulpunt, tot letterlijk niets
Aanvaarden: het is een proces dat lang duurt en heel pijnlijk is
En dan: langzaam een voorzichtig, heel kwetsbaar en broos komt de verlossing
Dan wordt stukje voor stukje de nieuwe mens in je geboren.
Zuiver, ontdaan van alle ballast
Dan de verwondering: blij zijn met mooie dingen,
leren dankbaar zijn voor een handvol mensen
die je al die tijd niet hebben losgelaten
Leren genieten
Aanvaarden: opnieuw durven leven!

Christen & motorrijder in coronatijdperk

Stel dat mijn motor zou besluiten om voortaan geen benzine meer te tanken maar rode wijn. We zouden echt niet ver meer geraken. Vrijheid heeft zijn beperkingen en ik en jij willen nu net vrij als een vogel zijn.

En dan komt het coronatijdperk; die steelt mijn vrijheid en sluit me op in mijn huis. Plots mag ik niet meer weg. Het lijkt wel of ik terug 12 ben en op straf op mijn kamer zit. Hoe ik hiermee omga en wat ik heb geleerd in quarantaine wil ik graag even opsommen.

Eerste les: Terug vertrouwen op God
Ik hoorde wat het virus met de mens doet en vooral bij de ouderen en zij die wat overgewicht hebben. En ik val meteen in deze twee laatste categorieën. Toen werd ik wat bang. Ik kon niet meer vertrouwen op medicijnen en voelde me volledig aan mijn lot overgelaten. Als christen weet ik dat ik alles in Gods hand moet leggen en op hem kan vertrouwen. Dat is weer één van de dingen die ik geleerd heb; mijn vertrouwen niet bij mensen maar bij God neerleggen. Natuurlijk vertrouw ik ook op mensen. Ik geloof in de ziekenzorg, in dokters en noem maar op. Maar in deze coronatijd heb ik mijn vertrouwen helemaal op God gesteld. Ook al weet ik niet hoe ik hier uit kom. Ik doe zoals een citaat zegt: Als je vertrouwen hebt, hoef je niet de gehele trap te zien om de eerste stap te zetten.

Tweede les: Wat is het doel van mijn leven?
Ik zit net als vele anderen een maand binnen en heb heel wat tijd gehad om alles op een rijtje te zetten; net vóór de lock downbeefde ik hevig. Het bleek een variant te zijn van de ziekte van Parkinson, dat door stress verergert. Ik zat drie weken binnen toen ik plots bemerkte dat ik zo goed als niet meer bibberde. Het leek of ik helemaal genezen was. Toen ik alles analyseerde, kwam ik erachter dat ik geen drukke agenda meer heb en dat ik tot rust was gekomen. Mijn agenda stond veel te vol en ik stond dagelijks onder stress. Toon Hermans liet het in één van zijn versjes weten; 
… en daarom krijgt de slak
die rustig over het tuinpad schuift
ook nooit een hart-attack.

Derde les: Zorg voor je naaste
“Maar wie zijn mijn naasten?” kan je dan vragen. Wel, zij die naast je staan. Ik ging deze week naar het containerpark en zag een vrouw haar man helpen. Ze droeg een zware houten kast. Net voor ze de trap op moest aan de container zag ik dat ze het moeilijk had en ik vroeg haar of ik kon helpen. Op dat ogenblik was zij mijn naaste, want zij stond twee meter rechts van mij en had het moeilijk. Ik had ook aan de anderhalve-meter-afstand-regel kunnen denken. Maar dan was ik niet bezig geweest met mijn naaste. Nu kon ik in alle rust tijd maken om mijn naaste te helpen. Voorheen zou ik het te druk hebben gehad. Ik reed dan wel van het ene punt van het land naar het andere om iets te doen, maar was te weinig bij hen die me écht nodig hadden. Corona heeft me geleerd om het wat rustiger aan te doen en meer aandacht te geven aan diegenen die letterlijk mijn naasten zijn. Moet ik nog even melden dat die dame mijn hulp niet aanvaardde … Vrouwen, hè! Ze was wel een sterke vrouw; dat heb ik haar ook gezegd.

Heb je het soms ook zo druk? Wil je ook een tijdje alleen gelaten worden? Ga dan de afwas doen!

“Elk voordeel heeft zijn nadeel en elk nadeel heeft zijn voordeel”, zei Johan Cruyff ooit. En dat is vandaag de dag niet anders; ook in het nadeel van dit coronatijdperk zit een voordeel. “Wie het zoekt, zal het vinden”, zegt Jezus.
Biker Bherke, Opgrimbie

Naar buiten gaan, niet alleen vol angst, maar ook vol vreugde!

Jezus Christus was net gekruisigd en zijn leerlingen waren bang! Ze verstopten zich binnen … ze bleven binnen, opgesloten, uit angst om niet gedood te worden … De vijand kon overal zijn !

Zo zijn ook wij, vandaag. We worden ‘opgejaagd’ door het coronavirus, een onzichtbare vijand die ons overal met de dood bedreigt.  De angst om te sterven is groot,  en velen sterven ook effectief in ziekenhuizen, in woon- en zorgcentra, in isolement thuis … net zoals de verlaten Jezus …

We zijn allemaal bang en moeten binnen blijven! Alleen als het echt nodig is mogen we nog naar buiten gaan, om levensmiddelen te kopen, om te werken, om alleenstaanden te helpen …
Soms moeten wij om te leven gaan werken als vissers, ver van huis;  dat is wat de twee leerlingen van Jezus ook wilden doen in het evangelie van deze derde Paaszondag: Angstig komen de twee Volgelingen van Jezus uit hun schuilplaats, op weg naar een dorp verderop, en onderweg denken ze opnieuw na over de tragische dood van Jezus …

In hun verdriet, in hun wanhoop, voegt Jezus zich bij hen en Hij wandelt met hen mee: Jezus luistert naar hen en zonder Hem te herkennen luisteren zij naar Hem en zij nodigen Jezus uit om bij hen te blijven … Door het brood te delen, zullen ze Hem uiteindelijk herkennen.
Zo worden hun verdriet en hun angsten omgezet in vreugde! De twee discipelen herontdekken het leven. Ze keren vreugdevol terug om de Blijde Boodschap van het leven aan anderen bekend te maken …
Zo zijn ook de artsen, verpleegkundigen en verzorgenden die vol vreugde het ontwaken van een comapatiënt of de genezing van een zwaar zieke patiënt die lijdt aan het coronavirus bekend maken: Hij/Zij is ontwaakt, kan weer zelfstandig ademen, kan weer leven!
Na de strenge coronamaatregelen zullen wij opnieuw naar buiten mogen komen, ook met ons verdriet en met onze rouw na het verlies van dierbaren die overleden zijn.
Angst voor de toekomst zal blijven,  er zijn nog veel vragen zonder antwoorden …
Maar de komende maanden zullen wij naar buiten mogen gaan ofwel zoals de Emmaüsgangers ofwel gewoon zoals dolers …
Als wij geen muren bouwen tussen ons, als wij ons leven zoals het brood kunnen delen, als wij vol hoop en vreugde naar buiten kunnen komen, dan kan iedereen van ons zeggen dat Het Leven hier is, dan kunnen wij allemaal een nieuwe gemeenschap bouwen en kunnen wij als Christenen zeggen: “Hij leeft! Wees niet bang! Alles komt goed!” De dood kan NOOIT het laatste woord hebben.
diaken Augustin Bokolo

“50 dagen Paasfeest”

een mijmering door pastoor Ruddy Pareyns

Omwille van de maatregelen tegen het coronavirus COVID-19 zijn de vieringen in kerk van de Goede Week en Pasen weggevallen. Ook de vormselvieringen en de eerste communie voor de kinderen zijn verschoven tot na de grote vakantie. Toch is het vijftig dagen lang Pasen. 
Vóór Pasen is er de veertigdagentijd, want na de uittocht uit Egypte verbleef het Joodse volk veertig jaren in de woestijn. Om zijn zending dieper te begrijpen trok Jezus zich, alvorens aan zijn openbaar optreden te beginnen, veertig dagen terug in de woestijn. 
Van Pasen tot Pinksteren vieren we de 50-dagentijd. Vijftig dagen lang vieren we Pasen. De duur van deze periode heeft ook zijn wortels in de Joodse liturgie. Met Pesach (het Joodse Pasen) gedenken de Joden de uittocht uit Egypte. Op de vijftigste dag van hun lange tocht naar het Beloofde Land ontving Mozes bij de berg Sinaï de Tien Geboden, de kern van de Joodse Thora. Die dag wordt jaarlijks in herinnering gebracht op ‘Sjavoeot’, vertaald als Wekenfeest, omdat het precies 7 weken na Pesach plaatsvindt. 
Die tijdspanne van 7 weken van 7 dagen bereikt op de vijftigste dag (7 x 7 + 1 dag = 50 dagen) zijn hoogtepunt en volheid. De dagen worden luidop afgeteld, naar een voorschrift in het Bijbelboek Leviticus: ‘Vanaf de dag na de sabbat, waarop ge de schoof hebt gebracht die voor de priester bestemd is, moet ge zeven sabbatten tellen. En daags na de zevende sabbat, op de vijftigste dag, moet ge aan Jahwe vers graan offeren.’ (Leviticus 23,15-16) Bedoeling is om klaar te zijn, voorbereid op het grote moment van de gave van de Thora, het fundament van het jodendom.
Op de vijftigste dag gedenken christenen met Pinksteren de gave van de Heilige Geest. De Heilige Geest die we nodig hebben om het Woord van God te begrijpen. De laatste handeling van de verrezen Heer voor zijn hemelvaart ging hierover: ‘Toen maakte Hij hun geest toegankelijk voor het begrijpen van de Schriften’ (Lc. 24, 45). De verrezen Heer verscheen aan zijn leerlingen die op dezelfde plaats bijeen waren. Hij brak het brood en maakte hun geest ontvankelijk om de Heilige Schrift te begrijpen. Aan deze angstige en ontgoochelde mensen onthulde Hij de betekenis van het Paasmysterie. 
Dit Paasmysterie vieren we in elke eucharistie als we luisteren naar het Woord en vervolgens bij het breken van het Brood. Dit Paasmysterie is zo belangrijk dat we het vieren doorheen de drie grote liturgische feesten van de 50-dagentijd: Pasen, Hemelvaart en Pinksteren. Samen vormen ze de christelijke 50-dagentijd. Zonder vieringen in de kerk kunnen we de 50-dagentijd toch intens beleven door de Bijbel met heel ons hart te lezen. We kunnen de lezingen van de zondag nemen, ze heel rustig lezen en nog eens herlezen, om ons dan vervolgens af te vragen: ‘Welke woorden of gedachten uit deze lezing raken mij?’ De Heilige Geest zal ons hierbij zeker helpen en inspireren, zoals op het eerste Pinksterfeest.

“Thuis”

Nu je thuis bent,
Nu je thuis moet werken, nu je thuis mag werken …

Nu je thuis bent alleen, nu je thuis bent samen
Nu je thuis moet zijn …

Nu je nergens heen kunt, nu alles dicht is,
Nu je thuis een kluis kan worden …

Nu je van zoveel moet afzien,
Nu je onverwacht tijd krijgt,

Nu er stilte en rust om je heen is …
Nu kun je misschien aanstekelijk werken,
licht en aandacht ontsteken,nabij contact op afstand scheppen!
uit een tekst van Marinus Van den Berg

Videoboodschap

Godsdienstleraar zijn in coronatijden

Een getuigenis van Eddy, godsdienstleraar op een basisschool

Het is eerst een tijd worstelen met jezelf: hoe kan ik in deze tijden in het voetspoor treden van de Heer? Hoe bereik ik zeker de meest kwetsbaren? Hoe kan ik kind én ouders nabij zijn? Hoe doe ik dit in onze multiculturele omgeving? Hoe zou Jezus dit aanpakken? Hij zou het wel weten, hoe een Goede Herder te zijn! En dat wordt plots je drijfveer: hoe kan ik een goede herder proberen te zijn voor de mij toevertrouwde schaapjes? Negenennegentig van hen zitten veilig en goed omringd in hun stal. Dat ene schaapje, dat verloren is, dat misschien vergeten wordt, dat wel mee wil maar niet kan, daar wilde ik naar op zoek gaan, letterlijk dan. Het werd een urenlang, dagenlang rondwandelen door de wijken. Hopend, neen gelovend, dat je, gesterkt door Zijn Geest, dat ene schaapje zou vinden. Het werden er uiteindelijk meer dan één. Alsof het werd doorverteld, ontdekte je telkens wel één van je leerlingen of hun ouders. Veilig en van op afstand: ik op straat, zij in de tuin, over de heg heen pratend, luisterend, delend. Vele deugddoende ontmoetingen gehad. Kinderen die vertellen, ouders die vertellen, soms blij, soms droef. Vaak een glimlach mogen ontdekken in toch moeilijke, soms pijnlijke situaties. Een rechtstreekse confrontatie met gezinnen getroffen door het virus: de ziekte zwaar te pakken, een overlijden … En dan hierin de dankbaarheid mogen ontdekken. Dankbaarheid om deze ontmoeting, om dit gesprek. Dankbaarheid die wordt uitgesproken omdat de godsdienstles de straat op komt, naar hen toekomt. Het is toch anders dan via de computer. De blijheid van een Moslimgezin omdat de kerkklokken om 20.00u beginnen te luiden: het doet hen iets. Mij ook. Afspraken maken we niet maar ze staan wel op de uitkijk bij een volgende ronde. Dit is Gods nabijheid mogen ervaren en mogen delen in moeilijke tijden. Dit is voor mij het verloren schaapje mogen vinden en misschien wel een stukje op weg zetten naar ‘thuis’. Dit zijn godsdienstlessen in het veld. Dit zijn leerdoelen in de praktijk laten werken. Dit is met Hem mee op weg mogen gaan.

Weekend 16-17 mei

Vincentius in Coronatijd

Een getuigenis van Guido Vandebrouck
Er zijn in ons dekenaat meerdere Vincentiuswerkingen. Ook zij hebben hun werking moeten aanpassen. En de veiligheid van de vrijwilligers staat voorop. Maar de mensen-in-nood worden zeker niet aan hun lot overgelaten. Zo gaat het er aan toe in Vincentius Genk-Zutendaal

Het bedelen van voedselpakketten is prioritair … Deze werking blijft gehandhaafd, weliswaar op een alternatieve wijze. De kansarme gezinnen moeten telefonisch hun pakket reserveren. Vrijwilligers stellen dit pakket dan samen, afhankelijk van de grootte van het gezin. Op een afgesproken tijdstip kan het aan de voorpoort van het centrum worden afgehaald. Met inachtneming van alle veiligheidsregels. Alle andere initiatieven, zoals de opening van de winkel (kleding, huisraad, speelgoed), het afgeven van tweedehandsmaterialen aan de voorpoort, het dagelijks onthaal, de initiatieven ter bestrijding van kinderarmoede … zijn tot nader bericht on hold gezet! 
Wees gerust … het is niet zo dat we nu luierend op de stoel kunnen blijven zitten. Integendeel! We draaien met een noodploeg (10 à 15 vrijwilligers), een morgen- en middagpost, van 8 uur tot 19 uur! Om een idee te geven: de eerste vier maanden van dit jaar werden er 1.900 voedselpakketten gemaakt, met andere woorden 475 maandelijks. Dit is een bedeling van 15 ton voeding per maand. Hiermede hebben we tijdens deze periode 6.300 individuele mensen kunnen bereiken.
Vele nieuwe gezinnen, alsook gezinnen die we meer dan een jaartje niet meer gezien hebben, komen terug om hulp vragen.
De problemen waarmee we momenteel kampen zijn o.a. de moeilijkheid om aan voeding te geraken (en dus kopen we zelf weer grotendeels in); soms een tekort aan helpende handen (onze ploeg van 130 vrijwilligers zit omwille van de leeftijdsgrens bijna volledig in ‘zijn kot’); de vraag naar meer hygiëne-materialen (shampoo, tandpasta, waspoeder, zeep …) en luiers; de massale vraag naar laptops (thuisonderwijs), enz.Kortom ‘koken kost veel geld’ … maar we doen door, we blijven onze verantwoordelijkheid voor die vele kansarme gezinnen en hun kinderen opnemen!

Steunen kan op BE29 2350 0373 0064, Vincentius Genk-Zutendaal.
Oprecht dankjewel! 

Weekend 23-24 Mei

Over helden …

getuigenis van dokter Johan Jespers

In een woonzorgcentrum mag ik als coördinerende en raadgevende arts onder meer mee-verantwoordelijk zijn voor de organisatie van de zorg. Het corona-gebeuren heeft ook bij ons de routine danig verstoord …
Zo werd er in ons huis een corona-afdeling georganiseerd.
Het lot bracht er verschillende mensen bijeen. Residenten die ziek waren geworden en om veiligheidsredenen in een afzonderingsstatuut terechtkwamen en zorgverleners met verscheidene achtergronden die zich als vrijwilligers aanboden. Zo waren er verpleegsters met een ziekenhuiscarrière, een jonge arts die zich spontaan aangeboden had voor ondersteuning en verpleegkundigen en zorgkundigen uit eigen huis.
Helden uit de zorg …

Op die corona-afdeling heb ik dan iets moois zien ontstaan.
Mensen vanuit verschillende hoeken maar met dezelfde bezorgdheid: onze zieke bewoners zo hartelijk mogelijk verzorgen. Mensen vanuit verschillende hoeken die, vreemd als ze waren aan de gewoonten van het huis, spontaan groeiden naar eenheid en samenwerking. Mensen vanuit verschillende hoeken die groeiden naar een team, waarin men elkaar versterkte en zo samen warme zorg kon leveren. Mensen vanuit verschillende hoeken die mekaar ondersteunden …
Want er werd zware zorg geleverd.

De corona-afdeling werd bevolkt door een erg gevarieerde bewonersgroep.
Zo waren er die vanuit het ziekenhuis doorgestuurd werden: uitziekend, maar waar het thuismilieu nog niet klaar was voor opvang. Zo waren er die klachtenvrij intern gemuteerd waren wegens besmettelijk. Zo waren er die belangrijk zorgafhankelijk waren geworden.
En er waren er die terminaal palliatief geworden zijn …
Was het voor de verzorgende equipe bemoedigend een aantal bewoners te zien evolueren naar ‘klaar-voor-ontslag’, dan waren het vooral die terminaal-palliatieven die wogen op de ploeg.
Zorg bieden aan stervenden waar genezende zorg niet meer mogelijk was …

En dan blijft het vreemd te mogen ervaren  hoe mooi toch deze fase kan zijn als comfortzorg maximaal kan uitgebouwd worden en hartelijk warme bezorgdheid, al was ze danig gehypothekeerd door de beschermende kledij, elk contact tekende. 
Dat met de stervende, dat met zijn familie …
Hoe zo’n groep tot een ploeg wordt, die langzaam boven zichzelf uitstijgt blijft wonderlijk.
En zo zijn het inderdaad helden, geworden … niet op basis van diploma maar op basis van verdiensten.
Bracht het lot hen bijeen? Misschien eerder een lotsbestemming.
Brengt ons dat tot Petrus? “Heer, naar wie wilt Gij dat ik ga?”

Bidden om de komst van de Geest

de sequentie van Pinksteren

Kom, o Geest des Heren, kom uit het hemels heiligdom waar Gij staat voor Gods gezicht.
Kom der armen troost, daal neer, kom en schenk uw gaven, Heer, kom wees in de harten licht.
Kom, o Trooster, Heil’ge Geest, zachtheid die de ziel geneest, kom verkwikking zoet en mild.
Kom, o vrede in de strijd, lafenis voor ‘t hart dat lijdt, rust de alle onrust stilt.
Licht dat vol van zegen is, schijn in onze duisternis, neem de harten voor U in.
Zonder uw geheime gloed is er in de mens geen goed, is de ziel niet rein van zin.
Was wat vuil is en onrein, overstroom ons dor domein, heel de ziel die is gewond.
Maak weer zacht wat is verstard, koester het verkilde hart, leid wie zelf de weg niet vond.
Geef uw gaven zevenvoud, dat ieder die op U vertrouwt, zich geheel op U verlaat.Sta ons met uw liefde bij, dat ons einde zalig zij, geef ons vreugd die niet vergaat. Amen!

Pinksterweekend

“Madonna del Mare Nostrum”

pastoor Ruddy Pareyns
De corona-crisis eist heel onze aandacht op en verengt tegelijk ons blikveld. Maar er zijn nog steeds aan de buitengrenzen van Europa vluchtelingen op zoek naar een veilig onderkomen.

Met fotografische nauwkeurigheid heeft kunstenaar Hans Versteeg moeder en kind geschilderd; prominent, midden op de afbeelding, tegen een dreigende blauwe achtergrond.  
Water en lucht lijken in elkaar over te gaan. 
De voeten van de moeder zijn niet afgebeeld. 
Zweeft zij boven het water, loopt zij op de golven of staat zij in een bootje? 
Misschien heeft ze net de kust van Europa bereikt en staat ze verloren op het strand.  
Moeder en kind zijn niet in doeken gewikkeld, maar in een isolerende reddingsdeken van aluminiumfolie. Om hen warm te houden. Maar zullen ze het desondanks niet koud hebben? Van buiten en van binnen. 
Wie heeft die deken om hen heen geslagen? Het kind zit op zijn moeders arm. 
Zijn linkervoetje steekt onder de reddingsdeken uit. Een teentje is gestrekt. 
Er spreekt spanning uit het lijfje. De moeder lijkt het niet te merken… 
Het meest opvallend, schokkend misschien wel, is de houding en de blik van de moeder. 
Zij lijkt langs ons heen te kijken naar een punt in de verte. 
Haar gezichtsuitdrukking is star. Met wijd open, haast starende ogen. 
Het is de blik van zovele getraumatiseerde vluchtelingen. 
Wat heeft deze vrouw meegemaakt? In het land van herkomst? Is ze mishandeld, verkracht? 
Zag ze hoe geliefden voor haar ogen werden vermoord? Vluchtte ze onder erbarmelijke omstandigheden? Overal vijanden, overal dreiging, niemand meer durven vertrouwen… 
En dan is er ineens iemand die een deken om je heen slaat. Hoe moet je daar op reageren? 
Het kind echter lijkt ons wel aan te kijken. 
Met een doordringende blik, veel te ernstig voor zo’n jong kind, lijkt het te zeggen: 
“En jij? Durf je uit je comfortzone te komen en plaats te maken in jouw land voor ons? 
Wil jij je overvloed, je warmte en je veiligheid delen met ons, die niks meer hebben?” 
Zijn blik valt samen met de smekende blik van Jezus: “Wat je voor de minste der mijnen hebt gedaan, heb je voor Mij gedaan.”

Twee Handen

Een oude vrouw komt bij de dokter en zegt: 
   “Ik heb één hand vol klachten! Zal ik ze eens opnoemen?”
   “Laat maar eens horen”, zegt de dokter.
   “De eerste vinger zijn mijn verloren ouders.
     De tweede zijn mijn lichamelijke klachten.
     De derde vinger, dat ik zo weinig meer kan doen.
     De vierde, dat ik me soms zo eenzaam voel.
     De vijfde vinger, dat er om me heen zoveel bekenden zijn weggevallen.”
   “Dat is inderdaad een hele hand vol”, zegt de dokter.
   “Maar die andere hand dan?” vraagt hij nieuwsgierig.
   “Dat zijn mijn zegeningen, wilt u die ook horen?” vraagt ze.
   “Graag”, zegt de arts.
De vrouw vertelt:
   “De eerste vinger, dat ik elke dag voldoende te eten heb.
     De tweede, dat mijn huisje in de winter lekker warm is.
     De derde, dat er mensen om mij heen zijn die me helpen.
     De vierde, dat ik de laatste tijd gespaard ben van nog meer ziekten en pijn.
     De vijfde vinger, dat ik voldoende geld heb om mijn rekeningen te betalen.”
De dokter kijkt naar beide handen. 
De vrouw kijkt hem aan en zegt: 
   “Hier zijn twee handen die verdriet hebben gedragen, tranen gedroogd 
     en wel eens tot vuisten zijn gebald.  Ook twee handen die weten wat leven is.
     En weet u dat ik nu zo mooi vindt, wat er gebeurt als ik mijn handen vouw tot een gebed?” 
   “Neen”, zegt de dokter.
De vrouw verklaart:
   “Als ik bid, gebeurt er iets met mijn handen. 
     Dan gaat mijn hand met de zegeningen 
     naar mijn hand met het verdriet. 
     Dan vouw ik de vingers in elkaar 
     en dan komen de moeilijke dingen tussen de zegeningen in. 
     En de zegeningen houden die narigheid in mijn leven tegen. 
     Biddend breng ik mijn verdriet bij God. 
     Daarna tel ik de zegeningen.
     Weet je, ik ben dankbaar dat ik twee handen heb, 
     ze houden elkaar in evenwicht. 
     Ze houden mij in evenwicht 
     en zo is mijn leven ook minder zwaar.”
De dokter knikt instemmend, 
vouwt de vingers van de ene hand 
tussen de vingers van zijn andere hand 
en blijft verzonken in zijn eigen gedachten zitten …

Weekend 6-7 juni

Het verhaal van verdriet en hoop

Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was wel al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lachen had de frisse glans van een onbezorgd meisje. Bij een inééngekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden. Ze kon niet veel herkennen. Het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos. Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen. Ze bukte zich en vroeg: “Wie ben jij?”
Twee bijna levenloze ogen keken moe ophoog. “Ik? Ik ben het VERDRIET” fluisterde een stem stamelend en zo zacht dat ze het bijna niet kon horen.
“Och, het Verdriet!”, riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette. “Je kent mij?” vroeg het Verdriet wantrouwend. “Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij een stuk op mijn weg begeleid”. “Ja maar”, stotterde het Verdriet, “Waarom vlucht je dan niet voor mij?” – “Waarom zou ik voor je vluchten, mijn liefje? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt. Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?” – “Ik … ik ben verdrietig” antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem. De kleine oude vrouw ging naast haar zitten. “Je bent dus verdrietig” zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. “Vertel me eens wat jou zo bedrukt.”
Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak gewenst. “Ach, weet je – begon ze voorzichtig – het zit zo. Niemand mag mij. Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom schrikken ze terug. Ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest.”
Het Verdriet slikte hard. “Ze hebben slagzinnen uitgevonden waarmee ze mij willen verbannen. Ze zeggen ‘het leven is een groot feest’, maar hun lachen maakt mij ziek. Ze zeggen ‘je moet je maar sterk houden’ en ‘enkel zwakkelingen huilen’ … maar de door hen opgekropte tranen doen hun hoofd bijna barsten. Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat ze mij maar niet hoeven te voelen.”
“Och ja – bevestigde de vrouw – zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen!” Het Verdriet zakte nog verder in elkaar. “En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. Als ik heel dicht bij ze ben kunnen ze zich zelf ontmoeten. Ik help hen een nest te bouwen waar ze hun wonden in kunnen verzorgen. Wie verdrietig is heeft een erg dunne huid. Het leed breekt weer op als een slecht genezen wonde en dat doet pijn. Maar alleen wie het Verdriet toelaat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen. Maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan schminken ze een schelle lach over hun littekens. Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen.” Het Verdriet zweeg. Haar huilen was eerst zwak, toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld.
De kleine oude vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen. “Wat voelt ze warm en zacht aan”, dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje. “Huil maar, Verdriet” fluisterde ze liefdevol. “Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn. Ik zal je begeleiden zodat de moedeloosheid niet meer de bovenhand haalt.”
Het Verdriet stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en bekeek haar nieuwe metgezellin verbaasd aan. “Maar… wie ben jij eigenlijk?” – “Ik?”, vroeg de kleine oude vrouw met een geheimzinnige glimlach.
“Ik?”  En ze lachte zelfs even als een jong meisje. “Ik? Ik ben de HOOP!”

Waar is God?

Een pientere jongen maakt tijdens de godsdienstles de volgende opmerking: ‘Meester, mijn ouders zeggen dat de kerk het huis van God is. Maar vorige les hebben we geleerd: ‘God is overal.’ ‘Is God nu overal of in de kerk?’ De meester geeft de jongen een compliment, omdat hij durft na te denken. Hij legt uit dat God overal is. Maar om ons daaraan te herinneren, zijn er kerkgebouwen. ‘Net als met je verjaardag’, zegt de meester. ‘Natuurlijk zijn we elke dag blij met je, niet alleen op je verjaardag. Maar we vieren je verjaardag om te laten zien dat we altijd, elke dag, blij met je zijn.’
Ook al zijn de kerken (voorlopig nog) gesloten voor publieke vieringen omwille van Covid-19, God blijft aanwezig, niet enkel in het kerkgebouw, maar overal. Natuurlijk missen we, als gelovigen, de vieringen op zondag. We missen het samen zingen en bidden, de hartelijkheid van de mensen die elkaar de vrede toewensen. Soms missen we zelfs de preek. We kunnen niet meer genieten van de mis, het sacrament van Gods aanwezigheid. Maar Gods aanwezigheid gaat intussen ‘gewoon’ door.
De eucharistie, waarin we God dank zeggen, is er juist om ons eraan te herinneren dat God overal is, dat zijn liefde alomvattend is. Zoals we dit in de oude Mechelse catechismus, met vraag en antwoord, kunnen lezen: ‘Waar is God?’ ‘God is overal: in de hemel, op de aarde, en op alle plaatsen.’