Diakenwijding
nieuwsitem TVL – Augustin is door Mgr. Patrick Hoogmartens tot diaken gewijd
portret Augustin op TVL
programmaboekje diakenwijding
artikel Het Belang van Limburg
diakenwijding
dienstbaarheid van een diaken
uitleg beeld
roeping
wondere wereld
Jenny Nahimana: niet alleen de vrouw van Augustin
Vincent Sanz-Dreesen, kandidaat-diaken, vertelt …
artikel over Augustin, verschenen op 21 mei 2019 in Kerk & Leven
download pdf om het programmaboekje in te zien
download pdf om het artikel van zaterdag 8 juni 2019 in Het Belang van Limburg te lezen
Hoe bijzonder is het dat iemand uit ons midden tot diaken wordt gewijd! Voor Augustin Bokolo is het zover op Pinksterzondag 9 juni. Feestelijker kan Pinksteren bijna niet zijn. Het is dan immers hét moment om als christen naar buiten te treden en je geloof te belijden.
Tegenwoordig is het niet meer zo evident dat iemand geroepen wordt of zich geroepen voelt om de Kerk te dienen. Wij mogen het van dichtbij meemaken.
Het is een hele weg ernaartoe. De komende vijf weken is te lezen wat eraan voorafging, wat het diaken-zijn inhoudt, welke elementen belangrijk zijn in de liturgie van de diakenwijding en wie Augustin, zijn vrouw Jenny Nahima en hun drie zonen zijn.
In aanloop naar de diakenwijding zijn er verschillende momenten om bij stil te staan:
* tussen Pasen en Pinksteren staan alle weekendvieringen in het thema Hij stapt met ONS mee;
* woensdag 8 mei om 19.30 u gaat Annemie Ramaekers (TVL) in gesprek met Augustin in wijkcentrum Opgrimbie;
* zaterdag 8 juni van 13 tot 17 u tentoonstelling wijdingen in Opgrimbie in Sint-Kristoffelkerk Opgrimbie;
* zaterdag 8 juni om 18.30 uur: gebedsmoment in oude kerk (Pelsstraat 2) Opgrimbie;
* zondag 9 juni om 15 u diakenwijding door Mgr. Patrick Hoogmartens in dekenale kerk;
* maandag 10 juni om 11 u openluchtmis feest HH. Drie Gezusters en dankviering bij kapel (Oude Baan 598) Opgrimbie.
Meestal bedenk je niet zelf dat je later diaken wilt worden. Vaak is het dat anderen je vragen of dat iets voor je is. Voor degenen die zelf een roepstem hebben gehoord of die iemand kennen die waardig is diaken te worden, is er een infomoment op zaterdag 18 mei van 14 tot 17 u in Pastoraal Centrum Seminarie in Kiewit. Dit is tevens een infomoment voor mensen die overwegen de opleiding tot parochieassistent te volgen.
We spreken in deze artikelenreeks voortdurend over ‘diaken’ en ‘diakenwijding’, maar wellicht is het toch goed deze begrippen even te verduidelijken.
Takken van de jeneverbes werden vroeger gebruikt om te versieren, te eren en kwade geesten te verjagen bij bruiloften en dorpsfeesten en om een nieuwe pastoor in een dorp te verwelkomen.
Het kerkelijke ambt heeft drie trapjes: diakens, priesters en bisschoppen. In de Handelingen van de Apostelen wordt verteld dat er diakens worden aangesteld om vooral de zorg voor de armen te behartigen, zodat de apostelen zich meer kunnen toeleggen op de verkondiging. Dit accent op dienstbaarheid is wezenlijk in het ambt van de diaken.
Aan elk van deze ambtsvormen is een wijding verbonden. Diaken worden is een antwoord op een roeping. Je doet dit niet omwille van je eigen aspiraties en ambities, maar omdat je daartoe geroepen wordt.
Centraal in de wijdingsliturgie staat vooreerst de litanie van de heiligen. Tijdens het zingen van deze litanie gaat de aanstaande diaken plat ter aarde liggen, als teken van totale overgave aan God. We aanroepen de heiligen als een intens gebed om Gods zegen over de wijdeling.
Vervolgens knielt de diaken voor de bisschop neer. Deze legt de wijdeling in stilte de handen op en spreekt vervolgens het plechtige wijdingsgebed uit.
De volgende stap is het bekleden van de diaken met de diakenstola (dwars over de schouder) en de dalmatiek (het feestelijke liturgische gewaad van de diaken).
Dan reikt de bisschop het evangelieboek aan. Want in de liturgie zal de diaken voortaan het evangelie voorlezen.
De wijdingsliturgie wordt afgesloten met de vredewens. De bisschop wenst de nieuw-gewijde diaken de vrede. En als teken van opname in de kring van gewijde ambtsdragers, wenst de nieuwe diaken de vrede aan de concelebrerende priesters en de assisterende diakens.
Twee inspirerende mensen – onze deken Luc Herbots en Georges Houben (voorzitter van KWB Maasmechelen) – hebben me gevraagd of ik een foto voor de uitnodiging van de diakenwijding aan de Maas zou willen nemen.
Zonder aarzeling heb ik hierop JA gezegd omdat het een droom was die werkelijkheid werd: ik ben een kind van de Maas! Ik ben geboren en opgegroeid vlakbij de grote Congo-stroom en ik werd gedoopt in de kerk die aan de oever van deze rivier stond.
Water
Water betekent voor mij de bron van leven, zuivering door de doop om herboren te worden. Aan de Maas komt er een sterke gelijkenis aan mijn doopsel boven: ik ben opnieuwgeboren hier aan de Maaskant. Ik vergelijk mijn leven met de Maas, die gewoon doorgaat. De Maas staat ook voor de obstakels in mijn leven die ik heb moeten oversteken; ik ben veel obstakels tegengekomen toen ik het oosten van Congo verliet tijdens de oorlog met Rwanda en van daar tot hier in België …
Stok
Als mijn leven tegen de stroom ingaat, dan vraag ik en krijg ik een sterk vertrouwen in Iemand die mij nooit in de steek laat; ik kan erover getuigen. Daarom luister ik naar Hem, naar God. Als een echte pelgrim heb ik in mijn hand een stok, die een steun is: onderweg krijg ik de steun van de Heer in de vorm van mensen die samen met mij onderweg zijn. Ook door het sacrament van Lichaam en Bloed van Jezus Christus in de kerk te ontvangen, krijg ik een innerlijke kracht om door te gaan. Soms is mijn kruis te zwaar onderweg. Dan zie ik Gods hand in de mensen die mij steunen of troosten… En onderweg of aan de Maas van het leven kan ik ook een stok (steun) zijn voor anderen; ik word geroepen om een stok te zijn! “Wij stappen met Hem mee” betekent voor mij dat God met mij en andere mensen onderweg is, zoals de Emmaüsgangers. Jezus verzekerde ons dat Hij altijd bij ons zal zijn. Daarom stappen wij met Hem mee en er is geen enkele reden om bang te zijn.
Bijbel
Van de Congo-rivier tot hier in het Maasland heb ik een Wegwijzer, een Handleiding, het Woord van God, de Bijbel nodig. De teksten van de Bijbel raken me diep. Ze inspireren me, voeden mijn geloof in God en geven me kracht om te hopen in moeilijke tijden die ik in mijn leven ondervond, zoals de oorlog, ziekte, de noodgedwongen scheiding met mijn familie, de ballingschap… De woorden in de Bijbel troosten me. Kortom, ze voeden me en ik heb de plicht om de liefde van God voor mij en voor alle mensen te verkondigen. Ik bedoel net als apostel Paulus: “Wee mij als ik het Evangelie niet verkondig.” Wee mij als ik niet getuig wat de Heer voor mij heeft gedaan. Dat is waarom ik de Bijbel overal uitdraag.
Mij geschiede naar uw Woord!
Ik koos dit Woord van de Heilige Maagd Maria in het Evangelie volgens Lucas omdat mijn JA om Jezus als diaken te volgen enigszins lijkt op het ‘avontuur van Maria’ in haar roeping met Jezus (van Cana tot Golgotha). Ik bedoel dit te zeggen: diaken zijn, is Maria worden bij de mensen… Het verhaal van mijn roeping is rijk aan verschillende stadia: van mijn doopsel, via het seminarie om uiteindelijk te trouwen en dan op weg te gaan naar het diaconaat. Dit woord van Maria is in mijn leven uitgekomen: ik kan mijn leven totaal niet plannen, ik kan geen projecten ontwikkelen voor mezelf. Daarom sta ik – net zoals Maria – voor alles open en ben ik vrij van banden in mijn leven. Dat mijn denken, mijn voelen en mijn handelen afgestemd mogen zijn op de goddelijke wijsheid opdat ik een actief en creatief antwoord mag geven aan de oproep van de Heer in de Kerk. Dat mijn leven in dienst van aanbidding mag zijn, zodat ik net als Moeder Maria mag zeggen: “God, ik wil U dienen. In al mijn vrijheid zou ik overal, Heer, uw instrument willen worden. Laat er met mij gebeuren wat U hebt gezegd.” Ik vertrouw op de Heer en ik laat Hem mijn leven sturen waarheen Hij wil in zijn Kerk.
Alle gelovigen hebben een roeping in de Kerk, slechts enkelen worden geroepen.
Diaken Leo vertelt over de roeping van Augustin Bokolo tot diaken.
Bekijk hier het artikel over diaken Leo.
De diakenwijding van Augustin heeft voor mij een heel bijzondere betekenis. Ik had het voorrecht om, kort na hun aankomst als vluchteling, met hem en Jenny op weg te gaan. Dat was in 2010. Samen met andere mensen waren we getroffen door de serene manier waarop zij de horror van de genocide verwerkten. Die sereniteit had overduidelijk te maken met hun diep geloof en hun godsvertrouwen. Toen wisten we al dat dit koppel ooit een actieve rol zou gaan spelen in onze pastoraal. Maar eerst moest er een aantal problemen opgelost worden: hun erkenning als ‘vluchteling om humanitaire redenen’, maar vooral de intensieve procedures om hun drie zonen, die zij in hectische omstandigheden in Rwanda moesten achterlaten, naar België te laten overkomen. Ondertussen wisten Augustin en Jenny veel geloofwaardigheid en sympathie op te bouwen in hun nieuwe omgeving. In hun achtereenvolgende verblijven in Maasmechelen (eerst in Eisden, dan in Mechelen, dan Kotem en tenslotte Opgrimbie), lieten zij telkens een spoor na van blijheid en een aanstekelijk geloof. Stilaan rijpte de idee om hen daadwerkelijk in te schakelen in de pastoraal. Er werd eerst gedacht aan een opleiding tot parochie-assistent. Toen werd duidelijk dat Augustin in zijn jonge jaren in Congo een priesteropleiding had gevolgd in het seminarie van de Witte Paters en dat hij die had moeten stopzetten. Dit gaf de doorslag om hem te ‘roepen’ om diaken te worden. Het was voor mij een heel aangrijpend moment, toen ik, mede in naam van deken Luc, Augustin en zijn gezin mocht ‘roepen’ om die stap te zetten en aan de opleiding te beginnen.De aanwezigheid van het gezin Bokolo heeft voor onze lokale parochiegemeenschappen een grote signaalwaarde. Hun aanwezigheid en hun verhaal doet onze blik verbreden, ze brengen kleur in ons midden, ze raken ons met hun diep en consequent geloof. Het hele gezin heeft zich op intensieve wijze voorbereid op de wijdingsdag. Hun engagement doet ons ook nadenken over de noodzaak aan mannen en vrouwen die zich laten roepen om verantwoordelijkheid op te nemen in onze pastoraal. Zo doet ook de tijdelijke aanwezigheid van Emmanuvel, onze Indische priester, ons de vraag stellen wie in de toekomst het voortouw zal nemen in onze pastoraal. Elke christen heeft weliswaar zijn eigen roeping, maar we zullen in de toekomst mensen nodig hebben die zich in onze snel veranderende wereld exclusief engageren om ons te leiden. Laten we bidden voor roepingen!
Een wonderlijk verhaal over de wonderbaarlijke reis van Augustin Bokolo. Hij wordt de eerste Limburgse diaken van Congolese afkomst.
Augustin is geboren en getogen in Congo. Op eenentwintigjarige leeftijd wilde hij priester/missionaris worden. Alles liep echter anders; door de oorlog in Congo moest hij vluchten naar het buurland Rwanda. Daar kwam hij in contact met de Belgische pater Jan Lenssen. In Rwanda zagen ze Augustin voor een spion aan en hij belandde voor maanden in de gevangenis. Pater Jan was hem uit het oog verloren, maar was naar hem op zoek gegaan. Hij vond hem uiteindelijk en wist hem via organisaties en de Verenigde Naties vrij te krijgen. Augustin bouwde wederom een leven op, trouwde met Jenny en ging als pastoraal werker aan de slag. Toen barstte ook in Rwanda de hel los; de genocide dwong hen een ander pad te kiezen. Er werd asiel in België aangevraagd. Inmiddels hadden ze drie kinderen (3, 6 en 12 jaar) die ze bij vrienden in Oeganda moesten achterlaten.
Jenny en Augustin werden asielzoekers in België. Met al hun kennis, genoten onderwijs, talenkennis en menslievendheid konden ze hier in België niets. En het ergste was dat hun kinderen nog steeds in Oeganda woonden. Toen de papieren van Augustin en Jenny na jaren in orde waren, bouwden ze opnieuw een leven op en konden kiezen tussen domicilie in Brussel of Maasmechelen. Een jaar nadat hun papieren in orde waren, mochten ze de procedure starten om hun kinderen te laten overkomen. Augustin ging met de benodigde papieren zelf naar Oeganda om de kinderen op te halen. Er bleek één document te ontbreken; de kinderen bleven waar ze waren en hij keerde zonder hen terug naar België. En daar was het rotsvaste geloof van Augustin zichtbaar. Bij eenieder die had meegeholpen in hun asielprocedure en in die van de kinderen rees twijfel, maar hij wist dat het goedkwam. En zo geschiede.
Omdat hij via diaken Leo Kwanten werd geroepen om diaken te worden, kreeg hij de kans om zijn roeping van dertig jaar eerder af te maken. Zijn eerste roeping is zijn gezin en zijn roeping voor de kerk draait om het sleutelwoord dienstbaarheid; in dienst van de Kerk en van de mensen en licht geven aan hen die het nodig hebben. Wij zijn blij dat zijn wonderlijke reis hem naar ons heeft gebracht. Hij voelt zich hier in het Maasland opnieuw geboren en gesteund door de gemeenschap. Als je naar Augustin kijkt, zie je een krachtige man. Hij en zijn vrouw stralen rust, warmte, vreugde en een vanzelfsprekend geloof uit, wat aanstekelijk werkt. Hij begint als diaken niet aan een nieuwe job; hij gaat verder met het werk dat hij in heel zijn volwassen leven al heeft gedaan. De diakenwijding is een bekrachtiging van die werkzaamheden.
Augustin woont met zijn gezin in Opgrimbie, de geboorteplaats van pater Jan Lenssen, die zowel in Afrika als in België steeds hun pad heeft gekruist.
Toeval? Nee, Gods hand …
Jenny Nahimana; zij is niet alleen de vrouw van …
Mijn naam is Jeannette Nahimana (Jenny) en ben getrouwd met Augustin Bokolo en samen hebben we drie kinderen: Jan (21), Yercin (17) en Yavan (13 jaar).
Ik ben van origine Burundees en nu heb ik de Belgische nationaliteit. Ik werk in de thuiszorg en ook bij ons thuis!
Ik ben vrijwilliger bij Samana (vrijwilligersorganisatie ter ondersteuning van chronisch zieken en mantelzorgers), ik begeleid vormelingen en help met de collecte in de kerk van Opgimbie.
Wat doet het met je, dat je man tot diaken wordt gewijd?
Ik ben blij om samen met Augustin dienstbaar te zijn in naam van Jezus Christus in Zijn Kerk.
Diaconie, dat doen we al vanaf ons doopsel tot nu toe: je doorlopend dienstbaar opstellen (al in Afrika en nu nog) … Hier zullen Augustin en ik veel leren …
Vol hoop en liefde. Ik sta achter mijn man zoals Onze Lieve Vrouw, Moeder Maria. Ik bid voor hem, voor mijn gezin en voor de Kerk. Diaken worden begint thuis: dat wil zeggen, dat de dienstbaarheid in Jezus’ naam al begint in ons gezin, in onze omgeving, in het werk, in ons dagelijks leven …
Voor ons gezin en mij is de verantwoordelijkheid heel groot en het vraagt om een speciale genade; daarom bidden we elke dag en vragen we ook andere mensen om voor ons te bidden.
Het initiatief van onze Pastorale Eenheid Sint-Franciscus om na Pasen elke zondag tijdens de eucharistieviering te bidden voor ons gezin is een heel grote steun. Ook vind ik onze buren hier in Ogrimbie zeer sympathiek! Hun nabijheid en hun vriendschap raken mij en mijn gezin. Het interview van Annemie Ramaekers met Augustin, diaken Leo Kwanten en onze vriend pater Jan Lenssen was voor mij één van de mooiste momenten van de voorbereiding van deze diakenwijding. Ook het portret van Augustin op TVL was bijzonder. Ik ben zeer dankbaar voor de mensen van Maasmechelen en voor onze vrienden van de Focolarebeweging.
Wat moet er nog worden gedaan op weg naar de diakenwijding?
Nu zijn we bezig met het onderhouden van de tuin en de ganse pastorij. Verder laten we alles gebeuren in goede Geest …
En dan natuurlijk de wijding zelf! Dat is de top voor ons en ook een nieuw begin … Ik wil nog graag mensen van onze Pastorale Eenheid, alle vrienden van Focolare, inwoners van Maasmechelen en anderen bedanken.
Hoe zie je je taak?
In het algemeen: gewoon als een christen die eerst zorgt voor haar familie.
In het bijzonder: in dienst van de Kerk, bij de medemensen waar de Geest van de Heer mij naartoe leidt.
Zoals Moeder Maria met Jezus samen onderweg met mijn man Augustin, stappen wij mee met de Heer. Diaconie is voor mij: samen met mijn man, alle christenen en mensen van goede wil in dienst van anderen …
Vincent Sanz-Dreesen, uit Pastorale Eenheid Sint-Vincentius Maasmechelen, is kandidaat-diaken en vertelt …
Toen ik twee jaar geleden de diakenopleiding begon, leek alles nog zo veraf. Het kon ook niet snel genoeg gaan voor mij. Het eerste jaar, de propedeuse genoemd, is een voorbereidend jaar, maar dan weet je nog steeds niet wat er verder gaat gebeuren. Op het einde van dat jaar moet je in een brief aan de bisschop motiveren waarom je diaken zou willen worden. Hij komt dan samen in een zogenaamde scrutinium vergadering waarin alle gegevens van de desbetreffende kandidaat worden bijeengebracht en nauwkeurig onderzocht. Ten slotte wordt er beslist of je officieel kan worden aangesteld als kandidaat-diaken. Die
aanstelling gebeurt in een liturgische viering waarin de kandidaat naar voren wordt geroepen en zijn beweegreden openbaar uitspreekt.
Vóór deze officiële aanstelling blijft je kandidatuur en je voorbereidend
jaar in principe anoniem!
In het weekend waarin deze liturgische bekrachtiging gebeurt, kom je in een andere wereld terecht; je wordt opgenomen in de diakengemeenschap.
Het is onvoorstelbaar overweldigend hoe goed je er wordt ontvangen. Je blijft het ganse weekend samen in afzondering.
De volledige opleiding duurt vier jaar. Op het einde van elk jaar moet
je een brief sturen en komt de commissie bijeen. Telkens in het laatste weekend van oktober is er een volgende aanstelling. Eerst die van
kandidaat, dan die van lector en acoliet en ten slotte is er de wijding.
Voor mij was het meteen duidelijk dat ik diaken wil zijn en geen parochie-assistent. Die keuze heeft te maken met de handoplegging van
de eerste apostelen. Dat is zo oer, dat fascineert me enorm.
De wijding van Augustin Bokolo op pinksterzondag 9 juni, deed mij
wel iets; ik vond het zeer emotioneel.
Je ziet dan waarvoor je aan het werk bent, maar beseft natuurlijk
ook welke verantwoordelijkheden dit met zich meebrengt. Het is niet zomaar een job, maar echt een manier van leven. Bovendien belooft een ongehuwde kandidaat celibatair te blijven. Het zijn dus niet zo van die dingen die je maar snel, snel beslist …