Wat zal er van dit kind worden? | weekend 22-23 juni

Maar zijn moeder zei: ‘Nee, Johannes zal hij heten!’ Ze zeiden tegen haar: ‘Niemand in je familie die zo heet.’ Ze beduidden zijn vader te laten weten hoe hij het kind wilde noemen. Hij vroeg om een schrijftablet en schreef erop: ‘Johannes is zijn naam.’ Iedereen was verbaasd. En meteen werd de verlamming van zijn mond en zijn tong ongedaan gemaakt, en hij begon te spreken en loofde God. Alle omwonenden waren diep onder de indruk, en in heel het bergland van Judea werden deze gebeurtenissen besproken. Ieder die het hoorde bleef erover nadenken, en vroeg zich af: Hoe zal het verdergaan met dit kind? Want de machtige hand van de Heer beschermde hem. 
Zijn vader Zacharias werd vervuld van de heilige Geest en sprak deze profetie:
‘Geprezen zij de Heer, de God van Israël,
hij heeft zich om zijn volk bekommerd en het verlost. 
een reddende kracht heeft hij voor ons opgewekt
uit het huis van David, zijn dienaar,
zoals hij van oudsher heeft beloofd bijmonde van zijn heilige profeten:
bevrijd zouden we worden van onze vijanden,
gered uit de greep van allen die ons haten. 
Zo toont hij zich barmhartig jegens onze voorouders
en herinnert hij zich zijn heilig verbond:
de eed die hij gezoren had aan Abraham, onze vader,
dat wij,
ontkomen aan onze vijanden,
hem zonder angst zouden dienen,
toegewijd en oprecht,
altijd levend in zijn nabijheid.
En jij kind, jij zult genoemd worden: profeet van de Allerhoogste,
want voor de Heer zul je uit gaan om de weg voor hem gereed te maken, 
en om zijn volk bekend te maken met hun redding
door de vergeving van hun zonden. 
Dankzij de liefdevolle barmhartigheid van onze God
zal het stralende licht uit de hemel over ons opgaan
en verschijnen aan allen die leven in duisternis
en verkeren in de schaduw van de dood,
zodat we onze voeten kunnen zetten op de weg van de vrede.’
Het kinde groeide op en werd gesterkt door de Geest. Johannes leefde in de woestijn tot de dag
aanbrak waarop hij zich kenbaar maakte aan het volk van Israël.
Lucas 1,57-66.80

Is het u ook opgevallen bij het beluisteren of lezen van dit evangelie dat de enige vraag die gesteld werd is: “Wat zal er worden van dit kind ?” Misschien hebben velen zich die vraag gesteld toen ze hoorden van Johannes’ geboorte. En niet alleen omdat zijn ouders zo’n hoge leeftijd hadden. Is het ook niet de vraag die alle ouders stellen bij de geboorte van hun kindje. Wat gaat er van hem/haar  worden? Welke toekomst gaat hij/zij tegemoet?

Wat is er van ons geworden?

“Wat zal er van dit kind worden?” Met die vraag zijn we dit evangeliewoordje begonnen. Wat is er van ons geworden? Het gaat er uiteindelijk niet om of er tien of twintig jaar na onze dood nog over ons wordt gesproken. Het is veel belangrijker of wij erin geslaagd zijn om dienstbaar te zijn of we ons steentje hebben bijgedragen voor de opbouw van het Rijk Gods. Om daarin te slagen moeten we misschien in de voetsporen van Johannes gaan en daartoe vinden we in het evangelie van Lucas heel wat aanwijzingen.

Duidelijke wegwijzers

De mensen, zo lezen we in het evangelie, vragen aan Johannes: “Wat moeten wij doen?” En hij antwoordt: “Delen met mensen die niets hebben”, of tegen de tollenaars: “Vraag niet meer dan u wordt opgedragen” … Allemaal duidelijke wegwijzers die later door Jezus werden samengevat: “Alles wat je van anderen verwacht dat ze voor jou zouden doen, doe dat ook voor hen” en “Gij zult de Heer uw God beminnen met heel uw hart, en uw naaste gelijk uzelf!” Als we dat kunnen voorleven en als we die waarden aan onze kinderen en kleinkinderen kunnen meegeven op hun levensweg, dan moeten we ons niet met veel zorgen afvragen: “Wat zal er van onze kinderen worden. 

diaken Julien Beckers