Pasen is thuiskomen | weekend 16-18 april
Op de eerste dag van de week echter gingen de vrouwen zeer vroeg in de morgen naar het graf, met de welriekende kruiden die zij klaar gemaakt hadden. Zij vonden de steen weggerold van het graf, gingen binnen, maar vonden er het lichaam van de Heer Jezus niet. Terwijl zij niet wisten wat daarvan te denken, stonden er plotseling twee mannen voor hen in een stralend wit kleed.
Toen zij van schrik bevangen het hoofd naar de grond bogen, vroegen de mannen haar: ‘Wat zoekt ge de Levende bij de doden? Hij is niet hier, Hij is verrezen. Herinnert u, hoe Hij nog in Galilea tot u gezegd heeft: De Mensenzoon moet overgeleverd worden in zondige mensenhanden en aan het kruis geslagen, maar op de derde dag verrijzen.’ Zij herinnerden zich zijn woorden, keerden van het graf terug en brachten dit alles over aan de elf en aan al de anderen. (Lucas 24, 1-9)
Alle mensen verlangen naar een thuis. Wanneer we te lang van huis weg zijn, krijgen we heimwee. Want een thuis is een plaats waar we geliefd en aanvaard zijn. Waar we ons veilig voelen, op ons gemak. We kunnen onze thuis ook verliezen. Bijvoorbeeld bij ernstige gezinsconflicten, waarbij men elkaar niet langer meer liefheeft of aanvaardt zoals men is. Of bijvoorbeeld de vele oorlogsvluchtelingen, in 2015 uit Syrië, vandaag uit Oekraïne. Omwille van de bommen zijn zij niet langer meer veilig in hun eigen land en huis. Meer dan ooit verlangen zij naar vrede en een veilige thuis. Weer anderen dreigen hun thuis te verliezen omwille van hun geloof: christenen in Somalië en Pakistan, Kopten in Egypte. Zo doen Hindoe-extremisten in India er alles aan om christenen uit hun thuisland India te verdrijven. Want een echte Indiër is volgens hen een Hindoe, niet een christen.
Goede Vrijdag
Ook Jezus was hier op aarde op zoek naar een thuis tussen de mensen. Maar uiteindelijk werd Jezus verraden, vernederd, veroordeeld en gedood. Dit gedenken we op Goede Vrijdag. Voor Jezus was er duidelijk geen plaats meer hier op aarde. Zoals er voor Hem al in het begin bij zijn geboorte geen plaats was in de herberg. Jezus werd niet langer meer geliefd en aanvaard door zijn volksgenoten. ‘Kruisig Hem! Kruisig Hem!’ schreeuwden zij.
Wanneer een mens niet langer meer geliefd en aanvaard wordt door medemensen, dan nestelt zich ook langzaam de volgende angst in zijn hart: ‘Zou God ook mij hebben laten vallen, zoals mijn medemensen dit gedaan hebben.’ Vandaar de woorden van Jezus op het kruis: ‘God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?’
Pasen
Op Pasen, krijgt deze indringende vraag van verlatenheid van Jezus op het kruis en van zovele mensen vandaag een beslissend antwoord. Het antwoord is dit: ‘Wat er ook moge gebeuren in het leven, God die liefde is, laat nooit een mens vallen. Niet zijn Zoon Jezus, maar ook niemand van ons. Zelfs de dood kan ons niet scheiden van de liefde van God.’ Dit vieren we vandaag met Pasen. We vieren de verrijzenis, de opstanding van dood naar nieuw leven, omdat we altijd mogen en kunnen thuiskomen bij God, op ieder moment van ons leven. Niets staat Gods onvoorwaardelijke liefde in de weg. Zelfs de dood kan niet verhinderen dat God ons blijft liefhebben.
De dood, hoe radicaal ook; het kwaad in onze wereld, hoe overweldigend groot ook; zelfs onze eigen zondigheid, hoe hardnekkig ook; kunnen ons niet scheiden van de liefde van God. Paus Franciscus schreef hierover: “Ik zeg het nog eens: God wordt het nooit moe ons te vergeven; wij zijn degenen die het moe worden zijn barmhartigheid te vragen.”
Thuiskomst bij een liefdevolle God
De verrijzenis van Jezus, die wij met Pasen vieren, is de definitieve thuiskomst van Jezus bij een liefdevolle God en Vader. Wij, mensen, zijn echter nog op weg naar die definitieve thuiskomst bij God. Maar telkens wanneer we ons nu reeds toekeren tot God, dan staat Hij ons op te wachten als een barmhartige Vader, om ons opnieuw een thuis te geven. De vasten geeft ons 40 dagen lang de kans dit te ontdekken.
Niet enkel het sacrament van de biecht – dat we aan het begin van de Goede Week vierden – brengt ons thuis bij God. Alle sacramenten doen dat. In de komende Paastijd zullen er weer jongeren gevormd worden en kinderen zullen hun eerste communie doen. Doorheen de sacramenten van het doopsel, het vormsel en de eucharistie mogen wij thuiskomen bij God. Zoals de ziekenzalving bij stervende vooruitloopt op de definitieve thuiskomst in Gods liefde.
Want wij allen verlangen naar een thuis. God zal ons die thuis onvoorwaardelijk schenken. Want Hij heeft zijn Zoon, als eerste laten opstaan uit de dood van de verlatenheid. God heeft Hem doen verrijzen in zijn Liefde. Daarom zingen wij met Pasen: “De Heer is waarlijk opgestaan, Alleluia”.
Als God ons thuisbrengt uit onze ballingschap, dat zal een droom zijn. Wij zullen zingen, lachen, gelukkig zijn. Dan zegt de wereld: hun God doet wonderen. Ja, Gij God doet wonderen, God in ons midden, Gij onze vreugde.